Laatste

maandag 31 december 2012

Raar hoor, ik zit alweer aan de laatste. Het jaar is voorbij gevlogen. In de wetenschap dat je elke dag een verhaaltje kunt schrijven, zoals je ook dagelijks een e-mailtje aan iemand verstuurt, ben ik aan dit avontuur begonnen. Elke dag een stukje. Over mezelf, over mijn boeken, over verhalen, over dingen die me raken, over van alles en nog wat, voor eenzelfde doelgroep: pubers. Ik hoop dat ik daar een beetje in geslaagd ben. Nooit zag ik er tegenop, nooit was het papier uren leeg. Ik schreef. 366 blogs. Soms zo snel; als de streek van een kwast op een schilderij, zodat gemaakte fouten mee opdroogden. Sorry! In januari leek het einddoel nog jaren ver, beter gezegd: een schrikkeljaar ver, maar voor ik de dagen werkelijk kon leven, zat ik er al. Vandaag. Geïnspireerd door Aidan Chambers (“Dit is mijn dag”) die het ultrakorte verhaal bedacht. Dat is niet gelukt; elke dag een compleet kort verhaal, inclusief personages en plot. Veel werd toch non-fictie. En in tijdnood greep ik ook wel eens naar stukken uit mijn eigen boeken, niet vers van die dag dus. Het moest maar. Daar stond tegenover dat ik onderweg, waar dan ook, via mijn mobiel bleef bloggen. ‘Wie elke dag een pagina schrijft,’ zei Adriaan van Dis ooit, ‘heeft aan het eind van het jaar een dik boek.’ Kijk, daar zit wat in. Ik heb er één nu, bestaande uit twaalf delen liefst. Een mooi tijdsbeeld, van het afgelopen jaar, 2012, maar ook van mij. Want zaken die me ter harte gingen, schreef ik op (maak van je hart nooit een moordkuil). Eerlijk dan wel verzonnen. Lezers? Ik zou het niet weten. Interesseert me ook niet; het gaat om het schrijven! Eén verhaaltje hield ik in gedachte achter de hand, mocht ik opeens door een writer’s block worden getroffen. Dat ik als kind naar het oude Staatsspoor station van Den Haag fietste om sfeer te proeven, de hondekop te bewonderen, en terugkomend zag hoe twee knulletjes mijn mooie achteruitkijkspiegel van mijn fietsstuur losdraaiden en wilden meepikken. Ik zei er wat van, angstig en bevend, maar die jochies lachten me uit. Gingen rustig verder met losdraaien. Namen uiteindelijk de spiegel mee. Daar stond ik dan. Verslagen, bang en bedroefd. Dat moment, een verhaal waard. Elk moment is een verhaal waard. Als schrijver grijp je dat aan en vul je het in. Want wie schrijft, die blijft.