Mooi

zaterdag 22 december 2012

Ik moet eerlijk zijn: in mijn tijd was niet alles beter. Bij lange na niet! Waar ik tegenwoordig versteld van sta, is de hoeveelheid acties voor het goede doel dat op scholen georganiseerd wordt. Bij ons was het vroeger zilveren melkdoppen sparen voor, sorry hoor, zo werd het ons verkocht, voor de negertjes van Afrika. Als kind zijnde vroeg ik me al af wat die “negertjes van Afrika” in godsnaam met onze melkdoppen moesten. Volgens mij, dacht ik toen al, kon je ze beter melk sturen, in plaats van die zilverkleurige doppen, al kwam dat misschien ook omdat ik een hekel had aan melk, en al helemaal aan schoolmelk die de hele dag buiten in de zon had gestaan eer wij er ons rietje in konden steken. Enniewee. Eergisteravond was het Kerstmarkt bij mijn jongste op school. Voor KiKa dit keer, kinderen kankervrij. Samen met twee vrienden verkocht hij suikerspinnen en worstenbroodjes, en kon je voor het goede doel ook nog sjoelen. Dubbeltjes- en kwartjeswerk, om het maar ouderwets te zeggen. Ze haalden een dikke tweehonderd euro op, al de tweede klassen bij elkaar meer dan drieduizend! Ook was er nog duizend euro van Serious Request. Voor wie van een andere planeet komt: drie FM-deejays die nu in Enschede opgesloten zitten in een Glazen Huis voor het goed doel: de baby’tjes van Afrika. Daar zijn ze het miljoen al gepasseerd, bijeengesprokkeld van kids die geld storten om hun favoriete plaatje op de radio te horen. Ik zou bijna willen zeggen: welke school in Nederland doet er niet aan mee?! Dat is wel andere koek dan melkdoppen bewaren en inzamelen! Ik weet wel, je kunt je afvragen of er bij al die acties ook sprake is van een bewustwording, weten we wel echt van de armoede, van de nood in deze wereld? Of doen die jongens en meisjes dat gewoon om met elkaar actie te voeren of een plaatje aan te vragen. Ik ben van mening: het doel helpt de middelen. Opdat ze alvast leren dat het geen kwaad kan belangeloos voor een ander je portemonnee te trekken.