Mooi

maandag 24 december 2012

Iemand die hard over het perron komt aanrennen, waarvoor je dan nog even wacht, als metrobestuurder, en dat zo’n iemand al rennend zijn duim naar je opsteekt. Dat vind ik mooi. Zijn dag goed, maar de mijne meteen ook. Wat is voor hem nou die paar minuten wachten op een volgende metro? Vraag ik me dan af. Maar blijkbaar zijn het die hele kleine moment van geluk op een dag die mensen blij maken. Echt blij. Grappig is dat. Trek in croissantjes hebben, en dan net de laatste krijgen. Of denken dat ze op zijn, die heerlijke worstenbroodjes, wat jammer nou, en dan blijkt dat ze net vers worden aangeleverd. Heerlijk. De zomerzon die zich door wolken van mist worstelt. Iemand die de deur voor je openhoudt. Een collega die het fijn vindt je te zien. Iemand die je zomaar een hand geeft. De kat die vredig ligt te slapen. Dat vind ik mooie dingen, daar kan ik oprecht blij van worden. Veel te klein om opgenomen te worden in die grote wereldgeschiedenis, maar misschien is dat het juist wel. Je moet het willen zien, wil je het krijgen. Of willen horen. Zoonlief die keihard ‘Pap!’ roept als hij uit school thuiskomt. Ballonnen die de lucht in worden gelaten bij de uitvaart van een opa, en die dan al zwevend dicht bij elkaar blijven, als trekvogels op weg naar de zon. Mooi. Een liedje dat je ergens hoort en zo vertrouwd klinkt dat je er wel naar moet blijven luisteren. Of een mooie zin, wat woorden achter elkaar die ineens gaan leven, een eigen leven gaan leiden. Daar word ik blij van. Misschien wel de dingen die je niet ziet aankomen, maar waar je heimelijk wel op gehoopt had. Een leraar die zegt dat je goed je best hebt gedaan, dat hij trots op je is. Een verlaten perron in de winter, waar opeens je naam geroepen wordt. En om bij zo’n perron te blijven: opgewonden knulletjes die ervan overtuigd zijn dat jij, als bestuurder, de metrodeuren voor hun neus dichtdoet, die al hun middelvinger naar je willen opsteken en ‘fuck you!’ willen roepen en tegen vuilnisbakken willen schoppen, gewoon uit balorigheid, om te zieken, maar dat jij dan op ze wacht, ze aankijkt, ze doorziet, en dat zij dan merken dat je ze door hebt, om vervolgens blij in de lach te schieten, weer even kind te worden… Dat is mooi!