Vloeken

donderdag 27 december 2012

Het valt niet mee, als jeugdboekenschrijver tegenwoordig. Aan de een kant wil ik de hedendaagse jeugd beschrijven, vangen in hun eigen wereld en dat spel aan het papier toevertrouwen, en liefs zo realistisch en in mijn geval zo rauw mogelijk, aan de andere kant krijg je te maken met de regels en wetten van wat hoort en niet hoort. Met de wetten van de uitgever en de regels van de lezer. Laat ik het praktischer verwoorden: om me heen op straat hoor ik van die Marokkaanse jochies “kuthomo” roepen. Mag dat in een boek? Mag dat in een boek over Marokkaanse jochies? Of kan in spreektaal meer dan in schrijftaal? Of mag dat überhaupt niet? Mag ik überhaupt wel over “Marokkaanse jochies” schrijven? Om meteen antwoord te geven: ik vind van wel, en daarmee basta. Ik vind dat ik mag schrijven wat ik wil, klaar. Maar zo gemakkelijk kom ik daar niet van af. Tijden veranderen. In een van de recensies over mijn boek Hein stond dat er wat “schuttingwoorden” in stonden. Hè? Ik denk dat jullie niet eens weten wat dat betekent. Het is een, overigens mooi, woord uit de jaren zeventig en was de verzachtende term voor: vloeken. Ik kon me niet herinneren dat mijn hoofdpersoon Hein vloekend door zijn leven, en mijn boek, ging, maar inderdaad, zo nu en dan zei hij: shit. En dat mag niet. Volgens recensenten. “Shit” is al een vloekwoord. Dat heeft misschien ook te maken met de tijd: dankzij premier Balkenende wordt er weer, terecht, nagedacht over Normen en Waarden. Maar je kunt ook weer te ver gaan, terug naar de jaren vijftig waar iedereen ouder dan jij een “U” was en “gezaghebbend”. Oppassen geblazen. Ik denk dat een roman als “Turks Fruit” van Jan Wolkers, of nog veel erger, “Ik Jan Cremer” van Jan Cremer tegenwoordig niet meer zo snel zouden worden uitgegeven. Veel te veel gevloek, veel te veel seks. Kan niet meer door de beugel. Een schrijver moet toch het goede voorbeeld geven, maatschappelijk bewust zijn… Ammehoela! Grenzen zijn er om opgezocht te worden, door ons, en niet om vastgelegd te zijn. Ik schrijf wat ik wil. Is het niet voor nu, dan maar voor latere generaties.