Vuurwerk

zaterdag 29 december 2012

Het mag niet, maar her en der hoor ik het al. Knallen. Nog niet knallend het nieuwe jaar in, maar je mag het al wel in huis hebben. Ik ook. Ik heb net ook mijn zak binnengehaald. Tja, wat moet ik er van vinden? In mijn hart ben ik tegen vuurwerk. Niet zozeer vanwege de knallen en het vuur, maar vanwege de geldverspilling. Hoe mooi ook, het wordt uiteindelijk allemaal rook. Heel veel rook. Die zak van mij kostte 120 euro, wat ik voor vuurwerk belachelijk veel geld vind, maar dat staat in geen verhouding met de honderden (!) euro’s per persoon die de kassa op dit moment weer aantikt. Het is dat er, ook, zoveel geld werd gedoneerd om de babysterfte in de Derde Wereld tegen te gaan, met dank aan Serious Request en al die gulle gevers, anders zou ik zeggen: stort dat geld naar in een potje voor Afrika. Daar hebben ze er meer, en langer, lol van. Bovendien doet het me denken aan oorlog, al die knallen. Als journalist ben ik ooit een weekje in Beiroet geweest, tijdens de burgeroorlog, en daar werd deze jongen niet vrolijker van (beter gezegd, nooit van mijn leven zo bang geweest). Maar toch gekocht ja, sinds de kids tieners werden. Eerst sterretjes, maar als snel is daar de Superrol, knallende rotjes tot je doof wordt. Ook de buurman doet van harte mee, en zijn vuurwerk doet je trommelvlies in z’n geheel scheuren. Ik begrijp dat niet, de man is chirurg, maar kan er met oud en nieuw geen genoeg van krijgen; kijkt hij al weken naar uit. Wat ik maar wil zeggen is dit: voor mij hoeft het niet. Wat ook weer niet wil zeggen dat ik een voorstander ben van een gezamenlijk vuurwerk. Eentje per stad, door de gemeente geregeld. Het scheelt enorm veel slachtoffers, dat misschien wel, maar het wordt toch een beetje pakjesavond zonder Sinterklaas. Dus het moet maar. Die paar uur. Ik hou het weer bij Xenon. Zeven zwermpotten, een megashow flowerbed, twee fonteinen, en zeven vuurpijlen. Zoiets. En een aansteeklont. Gelukkig Nieuwjaar.